Έχουμε αναδείξει πολλές φορές τα θέματα της μετανάστευσης. Έχουμε επίσης παρουσιάσει πολλές φορές τον κίνδυνο εθνικής αλλοίωσης της Ελλάδας.
Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε τη μεγάλη αλλαγή που προέκυψε στην ελληνική νομοθεσία, από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Ας ξεκινήσουμε με τη νομική ορολογία, που ισχύει τώρα και θα αναδείξουμε τι σημαίνουν όλα αυτά.
Στην ελληνική νομική γλώσσα δεν γίνεται διάκριση μεταξύ των όρων «ιθαγένεια» και «υπηκοότητα», οι οποίοι έχουν στη χώρα μας ταυτόσημο περιεχόμενο, δηλώνοντας τον δημοσίου δικαίου νομικό δεσμό που συνδέει το άτομο με την πολιτεία στο λαό της οποίας ανήκει. Για το λόγο αυτό άλλωστε, όσοι έχουν την ιθαγένεια ενός κράτους ονομάζονται ημεδαποί του κράτους αυτού, ενώ όσοι έχουν διαφορετική ή καμία ιθαγένεια ονομάζονται αλλοδαποί. Συνεπώς, η χρήση του όρου υπηκοότητα γίνεται παράλληλα προς τη χρήση του όρου ιθαγένεια (π.χ. λέμε ελληνική ιθαγένεια και Έλληνας υπήκοος όχι Έλληνας ιθαγενής).
Τι ίσχυε στη χώρα μας, πριν την νομική αλλαγή;
Ιθαγένεια είναι ο νομικός, πολιτικός, πολιτιστικός, πολιτισμικός και συναισθηματικός δεσμός που συνδέει το άτομο με την κοινότητα από την οποία κατάγεται, η οποία κοινότητα αποτελείται συνήθως από τα μέλη μιας φυλής και χαρακτηρίζεται από κοινή γλώσσα, χρήση κοινού εδάφους, κοινά ήθη, έθιμα, παραδόσεις και πολιτισμός. Όσο για την απόκτηση, η ιθαγένεια μεταδίδεται από γονιό σε τέκνο.
Σε απλή γλώσσα. Ιθαγένεια ονομάζεται ο δεσμός που προκύπτει από τη σχέση αίματος και ‘κληρονομείται’ από τους γονείς στο παιδί. Αυτό ονομάζεται δίκαιο της καταγωγής (jus sanguinis). Είναι δηλαδή κάτι που ή έχεις ή δεν έχεις.
Θυμίζουμε επίσης πως βάση του ΣτΕ 1644/2010 (Δ ́Τμήμα) για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας από ομογενή απαιτείται, πέραν της ελληνικής καταγωγής και η ύπαρξη ελληνικής εθνικής συνείδησης, συναγομένης από την εν γένει συμπεριφορά του και τα λοιπά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ενδιαφερόμενου (στοιχεία προσδιορισμού της ελληνικής εθνικής συνείδησης, η γνώση της ελληνικής γλώσσας ή της ποντιακής διαλέκτου, η επαφή του ενδιαφερομένου με τα ελληνικά ήθη, έθιμα και τις παραδόσεις, όπως διαμορφώθηκαν στους τόπους διαμονής των Ελλήνων, αλλά και κάθε άλλο πρόσφορο στοιχείο).
Αντίθετα υπηκοότητα είναι ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με την Πολιτεία (κράτος) και από την οποία πηγάζουν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις για αμφότερα τα μέρη. Η υπηκοότητα αποκτάται: – αυτομάτως από εκείνους που έχουν την ιθαγένεια του συγκεκριμένου κράτους έθνους ή είναι μέλη μειονοτήτων που κατοικούν στην επικράτεια του – με την διαδικασία της πολιτογράφησης από τους υπόλοιπους. Με αυτή την διαδικασία, σε εξαιρετικές περιπτώσεις υπάρχει και η δυνατότητα απόκτησης τιμητικής υπηκοότητας, λόγω προσφοράς εξαίρετων υπηρεσιών.
Η αλλαγή όμως που έκανε ο κος Παπανδρέου ταύτισε τις δύο έννοιες, αφαιρώντας τη δύναμη του αίματος και θυμίζοντας κράτη όπως οι ΗΠΑ (ένας έθνος μεν πολλές καταγωγές δε).
Πέραν της αλλοιώσεως της εθνικής σύστασης της Ελλάδας πρέπει να τονιστεί η έννοια του συμφέροντος, σε σχέση με τη συνείδηση. Με την ιθαγένεια αποκτώνται συμφέροντα ατομικά εντός της επικράτειας. Αν όμως δεν υπάρχει η συνείδηση, που έρχεται αυτόματα με την εξ αίματος ιθαγένεια, υπάρχει το ενδεχόμενο το ατομικό συμφέρον να μην ταυτίζεται με το συλλογικό.
Τι θα γινόταν σε ενδεχόμενο σύγκρουσης Ελλάδας-Συρίας με τους Σύρους που θα έχουν αποκτήσει ελληνική ιθαγένεια-υπηκοότητα; Ποια συνείδηση θα εκφράσουν;
Τα ζητήματα αυτά δεν τα έχει προϋπολογίσει ο νομοθέτης (με ευθύνη της Κυβέρνησης Παπανδρέου). Πρέπει, υπό το βάρος της προσφυγικής κρίσης, να συζητηθούν άμεσα. Από την Πολιτεία αλλά και από το λαό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του blog μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.