Σπάραξε ο Γλύξμπουργκ χθες στην κηδεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Απορήσαμε στην αρχή από τον πόνο και το πένθος. Στη συνέχεια όμως θυμηθήκαμε μία παλιά ιστορία και τότε όλα κόλλησαν μεταξύ τους.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1991 εξελισσόταν το μεγάλο «ριφιφί» στο Tατόι, με τα περιβόητα εννέα κοντέινερ, που άρπαζαν οι Γλίξμπουργκ για να μεταφέρουν στο Λονδίνο ως «οικογενειακή οικοσκευή».
Το 2007 στον Οίκο Κρίστις ρευστοποιήθηκαν «κλοπιμαία» της εποχής εκείνης. Τα λεφτά φυσικά τα πήρε η Οικογένεια του τέως Βασιλιά.
Ο εκπρόσωπος της Πινακοθήκης κ. Μιχ. Δουλγερίδης, επικεφαλής σήμερα του Εργαστηρίου Συντήρησης, διηγείται:
«Τα πράγματα ήταν στοιβαγμένα σε κιβώτια στα δωμάτια έτσι όπως είχαν έρθει από την Κέρκυρα. Δεν είχε ληφθεί κανένα μέτρο προφύλαξης, έργα τέχνης ακουμπούσαν το ένα με το άλλο. Υπήρχαν πολλοί πίνακες χωρίς καμία αξία - εκείνα τα χρόνια όλοι οι ζωγράφοι, καλοί και κακοί,χάριζαν έργα τους στον βασιλιά. Υπήρχαν όμως και πίνακες του Βολανάκη, του Γύζη, του Λύτρα, του Ιακωβίδη... Τα κιβώτια ήταν τοποθετημένα σε έξι δωμάτια-αποθήκες. Εμείς είδαμε μόνο όσα ήταν σε μία από αυτές».
«Δουλεύαμε σε άθλιες συνθήκες» συνεχίζει ο ίδιος. «Εκανε πολύ κρύο, είχε χιονίσει και ήμασταν χωρίς θέρμανση και χωρίς ηλεκτρικό. Βλέπαμε τους πίνακες με έναν φακό στο χέρι. Δίπλα μας ήταν συνεχώς ένα τσούρμο βασιλοφρόνων, με επικεφαλής τον ναύαρχο Σταυρίδη, οι οποίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μας δυσκολέψουν. Μας πίεζαν να τελειώνουμε γρήγορα, όταν ζητούσαμε να ανοίξει κάποιο κιβώτιο άρχιζαν τη φασαρία: "Τι το θέλετε αυτό; Τι να δείτε; Αυτά ανήκουν στον Μεγαλειότατο!". Ολα ήταν μουντζουρωμένα, σκονισμένα, βρώμικα. Περίμενα να δω φανταστικούς βασιλικούςθησαυρούς, αλλά έτσι όπως ήταν μέσα στη βρώμα δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πολλά πράγματα. Φορούσα λαστιχένια γάντια για να μη μαυρίζουν τα χέρια μου. Είχα φέρει και μια ρόμπα από το εργαστήριο. Θυμάμαι ότι υπήρχε ένας χώρος όπου κρεμούσαμε τα παλτά μας.Οταν φεύγαμε, οι άνθρωποι του τέως βασιλιά μάς περίμεναν εκεί και μας έψαχναν για να βεβαιωθούν ότι δεν κλέψαμε κάτι. Είχα παρατηρήσει πάντως ότι πολλές πόρτες στο κτίριο ήταν σπασμένες, διαρρηγμένες. Οσα κλειδιά υπήρχαν τα είχαν μόνο οι άνθρωποι του βασιλιά. Μπορούσαν να κάνουν ό,τι ήθελαν. Το ανάκτορο ήταν τεράστιο και δεν μας επέτρεπαν πρόσβαση σε όλους τους χώρους. Τους πίνακες που απαγορεύσαμε να βγουν από τη χώρα τους φυλάξαμε σε χωριστό δωμάτιο. Πού βρίσκονται άραγε τώρα;».
Να ο λόγος για τα κροκοδείλια δάκρυα του τέως...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του blog μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.