Αλ. Μαυροκορδάτος και Αλ. Τσίπρας, βίοι παράλληλοι…

του πολίτη Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Τα όσα έκανε σε λίγα χρόνια ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε βάρος του Ελληνικού λαού, των Εθνικών συμφερόντων, της Εθνικής ανεξαρτησίας και…

των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ελλήνων, με οδήγησαν συνειρμικά στην εποχή του διαβόητου μηχανορράφου και ανθέλληνα πρωθυπουργού Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου (1791-1865), ο οποίος υπήρξε ο «κακός δαίμων της Επανάστασης του ‘21».

Έτσι τον χαρακτήρισε ο ιστορικός και συνεξόριστος κομμουνιστής ιστορικός (την περίοδο 1968 – 1970), Τάσος Βουρνάς.

Διαβάζοντας, παρατηρώντας, συγκρίνοντας και ερμηνεύοντας τα όσα γράφει ο Βουρνάς για την πολιτική δράση του Μαυροκορδάτου, τόσο ως ηγετικό στέλεχος της εθνεγερσίας όσο και ως Πρωθυπουργού, διαπίστωσα ότι οι δύο Αλέξηδες, σε διαφορετικούς χρόνους και σε διαφορετικές συνθήκες, κοινωνικές και πολιτικές, έχουν κοινά χαρακτηριστικά και κοινή πολιτική πορεία, της οποίας το κύριο στοιχείο ήταν: Η υποτέλεια στους Άγγλους, η εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, με μεγάλη δόση φιλοτουρκισμού.

Ο Μαυροκορδάτος, ζούσε και δρούσε, πότε μυστικά και πότε φανερά, ως πρωθυπουργός, έχοντας πάντα ως σκοπό να υπηρετήσει τους Άγγλους.

Θα κάνω εδώ μια παρένθεση για να σημειώσω ότι μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οπότε η Ελλάδα μετατράπηκε σε αμερικανικό Προτεκτοράτο, οι Έλληνες Πρωθυπουργοί υπηρετούσαν δύο «προστάτες»: Αυτό συνάγεται από την απάντηση που έδωσε ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, στον αφιχθέντα δήμαρχο της Λευκωσίας Δερβή, στα 1950, όταν ήρθε στην Αθήνα για να ζητήσει συμπαράσταση στο εθνικό θέμα της Κύπρου: «Η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες: Τον έναν αγγλικόν, τον δε αμερικανικόν, και δι’ αυτό δεν μπορεί, λόγω του Κυπριακού να κινδυνεύση να πάθη ασφυξίαν» (βλ. Νικ. Ψαρουδάκη: «Η Κυπριακή Τραγωδία χωρίς μάσκα», Εκδόσεις «Χριστιανική Δημοκρατία» (Αθήνα 1988, σελ. 18).

Επιστρέφοντας στον δικό «μας» τον κ. Αλέξη Τσίπρα, θα έλεγα ότι αυτός υπηρετεί δύο μεν αφεντικά αλλά με κάποια παραλλαγή στην εθνικότητα. Αυτός υπηρετεί: Αμερικανούς και Γερμανούς! Έτσι, ξεπέρασε τον Μαυροκορδάτο ο οποίος υπηρετούσε μόνον Άγγλους, κάνοντας ή παραλείποντας ό,τι μπορούσε για την εκπλήρωση της αποστολής του.

Έρχομαι ξανά στον Βουρνά, στην ιστορία του οποίου διαβάζουμε και τα εξής στο Γ’ Κεφάλαιο υπό τον τίτλο: «Η εκ των έσω δολιοφθορά της επαναστάσεως» (βλ. Τ. Βουρνά: «Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας» (1821-1909), Εκδόσεις «Αφών Τολίδη», Αθήνα σελ. 117).

Προχωρώντας μπαίνουμε στο κεφάλαιο: «Η προδοτική κίνηση να πουληθεί η Ελλάδα στους Άγγλους και ο ρόλος του Μαυροκορδάτου» (σελ. 155-163).

Διαβάζουμε: «Και ενώ το καλοκαίρι του 1825 η Επανάσταση κρεμόταν σε μια κλωστή και ο Κολοκοτρώνης πάσχιζε να την σώσει από το χείλος της αβύσσου… ο πολύς Τζώρτζ Κάννιγκ, πρωθυπουργός τότε της Μ. Βρετανίας, προετοίμασε μεθοδικά όλο το σχέδιο μαζί με τον κακό δαίμονα της Ελληνικής Επανάστασης και τυφλό όργανο της αγγλικής πολιτικής, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και στις 20 Ιουλίου 1825 τον έστειλε στ’ Ανάπλι με ειδικό πλοίο μαζί με τον Άγγλο σύμβουλο Χάμιλτον, συγκάλεσε εσπευσμένα στ’ Ανάπλι το Υπουργικό Συμβούλιο και του υπέβαλε «Σχέδιο Αναφοράς» με το οποίο έδενε την Ελλάδα ως υποτελή χώρα στο άρμα της Αγγλίας».

Γράφει ο κομμουνιστής ιστορικός: «Να το επαίσχυντο τελευταίο μέρος εκείνου του κειμένου: «Αον. Το Ελληνικόν έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της εαυτού Ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μ. Βρετανίας».
Συνεχίζοντας ο βετεράνος της κομμουνιστικής διανόησης, γράφει: «Η ενοχή του Μαυροκορδάτου στο σχέδιο αυτό της προτεκτορατοποίησης της Ελλάδας τεκμηριώνεται και από το γράμμα που έστειλε στον Κάννιγκ και στο οποίο σημείωνε με κυνισμό μυστικού πράκτορα»: «Η Ελλάς θέλει αποβεί, θάττον ή βράδιον, η φυσική της πύλης σύμμαχος…» (ολόκληρα τα κείμενα βλ. Σελ. 156).

Το ευτύχημα είναι ότι το Σχέδιο αυτό «το γκρέμισαν οι Τούρκοι», γιατί πίστεψαν ότι «Η Ελληνική περιπέτεια θα τελείωνε με ολοσχερή κατάπνιξη της Επανάστασης», ενώ «οι αντιπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης δέχτηκαν ολοκληρωτικά τις αγγλικές θέσεις… για πλήρη εγκατάλειψη της εθνικής ανεξαρτησίας».

Ο ιστορικός καταγράφει και πλείστα ντοκουμέντα για πλαστογραφίες υπογραφών και παραχαράξεις αποφάσεων, με πρωταγωνιστές τους Κάννιγκ και Μαυροκορδάτο, που διαμόρφωσαν και τις επί του προκειμένου αποφάσεις της Γ’ Εθνικής Συνελεύσεως της Επιδαύρου το 1826, που τάχθηκε με το μέρος τους.

Την απόφαση της συνέλευσης καταπολέμησε ο Δημήτριος Υψηλάντης «ως απλούς πολίτης» με αναφορά του προς αυτή (στις 12-4-1826), με αποτέλεσμα «να αποκλεισθεί από κάθε πολιτικόν δικαίωμα και πατριωτικόν υπούργημα» (βλ. οπ. π. 161-163).

Έλεγε ο Καπποδίστριας από το Ναύπλιο: «Ο φιλίκοος των ξένων είναι προδότης» (οπ.π. σελ. 214).
Όταν στα 1865 πέθανε ο Μαυροκορδάτος, οι ξένοι φόρεσαν πλερέζες και ύμνησαν τον «μεγάλο στρατιώτη», «τον μεγάλο φίλο» και «το εκλεκτόν τέκνον της Ελλάδας».

Ό,τι ακριβώς κάνουν τώρα Αμερικανοί, Γερμανοί και Ευρωπαίοι ηγέτες υμνώντας τον «ρεαλιστή» και «φιλειρηνικό» Αλ. Τσίπρα που βράβευσαν οι Βαυαροί στο Μόναχο (στις 16 Φεβρουαρίου), επειδή υποθήκευσε την Ελλάδα για έναν αιώνα και εκχώρησε, με εντολές τους, το Πανάρχαιο όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια, μαζί με τον Αλεξανδρινό Πολιτισμό, παρά την συντριπτική αντίθεση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού!

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο διάσημος Γερμανός Κοινωνιολόγος Μ. Weber έγραφε: «Ας υπάρχει η πρόβλεψη ότι ο Πρόεδρος, σε κάθε προσπάθειά του να παραβιάσει τους νόμους ή να κυβερνήσει αυταρχικά, θα βλέπει διαρκώς μπροστά του το ικρίωμα» (βλ. Μ. G. Schmidt: («Θεωρίες της Δημοκρατίας», Εκδόσεις «Σαββάλας», 2000, σελ. 200).πηγη